Een nieuw kantelpunt

Het is vroeg in de ochtend als ik mijn vriendinnetje uit Washington spreek via Zoom. Haar schouders gebogen. Als ik haar vraag hoe het gaat, begint ze te huilen. Ze weet het even niet meer. Zojuist kreeg ze wederom een afwijzing van het projectvoorstel waar ze zo met hart en ziel aan heeft gewerkt. En ze had er vorige week al twee om haar oren gekregen. Ze had in Nederland een veelbelovende carrière maar nu, hier in de VS, voelt zich mislukt en weet het even niet meer. Maar wat ze wel weet, is dat het anders moet. Ik luister en begrijp haar…Die middag lunch ik met een ander vriendinnetje. Ze kijkt om zich heen en zegt: ‘ Ik voel mij ineens niet thuis meer in deze bubbel waar ik al jaren woon.’ En weer begrijp ik het…

Na deze zomer heb ook ik gemengde gevoelens over mijn leventje hier in de VS. Ik woon hier inmiddels langer dan 10 jaar en voel dat ik hunker naar een grote verandering. Niet dat er niet genoeg veranderd is de afgelopen maanden…De gevolgen van Covid-19 en alle politieke ontwikkelingen gaan mij in ieder geval niet in de koude kleren zitten. Reizen, dans, toneel, het zit er allemaal niet meer in. De inspiratie is ver te zoeken. Mijn twee zonen en man werken vanuit huis en eentje is uitgevlogen naar Delft. De gezinsdynamiek is een nieuw evenwicht aan het zoeken en mijn ‘lebensraum’ is voor mijn gevoel kleiner. Het zijn allemaal opmaten tot iets groters. Ik wil het anders.

“Reizen, dans, toneel, het zit er allemaal niet meer in.”

Wat is een kantelpunt

Geleidelijk en dan plotseling: dat is de dynamiek van het ‘kantelpunt’. In een mensenleven spelen allerlei factoren en processen een rol die een respons kunnen veroorzaken die snel en onzeker lijkt. In werkelijkheid spelen er al lang verschillende externe factoren die echte oorzaak zijn.  Uiteindelijk is een kleine aanwijzing of verstoring voldoende om de omslag naar een nieuwe toestand te bewerkstelligen. Een kantelpunt in een mensenleven komt dus eigenlijk nooit onaangekondigd. Maar is het kantelpunt bereikt, dan voel je de nood om te veranderen als bijzonder urgent. De weg die je wil of kan opgaan, is echter meestal nog onduidelijk. Dat kan zorgen voor veel onzekerheid en laat je misschien wel wankelen.

Maar je kunt je ook op je werk of in je persoonlijk leven zorgen maken. Je piekert je suf. Vertwijfeling, verdriet of frustratie, angst om bepaalde zekerheden op het spel te zetten…Allemaal vervelende gevoelens die je kunnen verlammen. Tot dat je het punt bereikt waarop je je afvraagt: “Hoe raak ik ooit uit deze impasse?” Dan sta je op een kantelpunt.

Het is natuurlijk heel normaal dat je een paar keer tijdens je leven de balans opmaakt en je vragen stelt als: Ben ik wie ik wil zijn? Doe ik wat ik wil doen? Voel ik me omringd door mensen met wie ik me graag omring? Geniet ik van mijn leven? Als het morgen ineens afgelopen is, kan ik dan terugkijken op een tevreden leven? Als het antwoord op die vragen niet volmondig “Ja” is, ga je logischerwijs op zoek naar alternatieven…

“Je piekert je suf. Vertwijfeling, verdriet of frustratie, angst om bepaalde zekerheden op het spel te zetten…”

Mijn kantelpunten

Mijn eerste kantelpunt in mijn leven was 5 jaar nadat mijn oudste zoon ernstig ziek werd. Gedurende de eerste drie jaar van zijn leven was zijn diagnose een sneeuwbal die steeds groter werd. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Angst en heel veel zorgen om het kleine mannetje waren aan de orde van de dag. Ik kon mijn carrière niet voortzetten zoals ik het wilde en bouwde mijn ambitie steeds een beetje verder af. Het gekke was dat ik aan mijn situatie leek te wennen. Ik handelde automatisch, als een soort robot. En eigenlijk voelde ik niet veel. Totdat een fikse ruzie met mijn echtgenoot iets in mij luxeerde. Woede, verdriet, frustratie, het kwam allemaal naar boven. Het moest anders. Het gekke was dat door die ene ruzie een boel duidelijk werd. We gingen allebei in therapie en maakten vanaf dat moment beiden een enorme sprong in onze persoonlijke ontwikkeling. Als ouders, als individuen, als stel maar ook in ons professionele leven. Blijkbaar was de chaos na onze ruzie nodig om beweging in ons leven te creëren. Iets wat Einstein al heel lang geleden zei.

Mijn tweede kantelpunt kwam in New York een half jaar nadat we verhuisd waren. Nog in Nederland waren we al een tijdje allebei heel hard aan het werk met een enorm sociaal programma en een druk gezin met drie kleine jongens. Mijn automatische piloot stond voortdurend aan en we denderden maar door. Eerlijk gezegd had ik er al een tijdje genoeg van en was ik bekaf. Ons vertrek naar het buitenland kwam voor mij dus op een goed moment. Ik zei mijn professionele leven vaarwel en was daar gek genoeg helemaal niet rouwig om. Het avontuur lonkte.

Maar een paar maanden later liep doodongelukkig ik door Chelsea Market met mijn ziel onder mijn arm…Wat ging ik doen? Mijn oude beroep oppakken? Ik moest er niet aan denken. Maar niks ondernemen en alleen voor mijn gezin zorgen? Van dat idee werd ik doodongelukkig. Plotseling zag ik een kaart in de etalage liggen: Life is not about finding yourself, life is about creating yourself. Geen idee wat ik anders ging doen en het maakte mij allemaal hoogst onzeker maar het was achteraf wel de ‘trigger’ die mij aanzette tot het schrijven van blogs, artikelen en boeken.

En nu dan? Ik kan mijn gevoel nog niet helemaal duiden maar het lijkt een stille aanloop tot iets groters. In mijn geval spelen de veranderingen in mijn gezin, het feit dat ik 50 word en de maatschappelijke ontwikkelingen hier in de VS zeker een rol. Het maakt mij wiebelig en ik heb nog geen idee hoe het anders moet. Maar een ding weet ik wel heel zeker: ineens is het zover.

Door Ingeborg van ‘t Pad Bosch
Editor-in-Chief at dewereldwijven.com
For NLCLUB NYC - September 27, 2020